Często używane polecenia w gdb są wymienione i opisane w tabeli poniżej
Teraz wydajemy następujące polecenia. Pierwsze polecenie przekompiluje nasz program Meet z symbolami debugowania i innymi przydatnymi opcjami
Debugowanie
Aby zdebugować nasz przykładowy program, najpierw zainstaluj gdb w swojej instancji Kali:
Teraz wydajemy następujące polecenia. Pierwsze polecenie przekompiluje nasz program Meet z symbolami debugowania i innymi przydatnymi opcjami
Debugerem wybieranym do programowania w C w systemach Unix jest gdb. Zapewnia solidny interfejs wiersza poleceń, pozwalający na uruchomienie programu przy zachowaniu pełnej kontroli. Na przykład możesz ustawić punkty przerwania w wykonywaniu programu i monitorować zawartość pamięci lub rejestrów w dowolnym momencie. Z tego powodu debugery takie jak gdb są nieocenione zarówno dla programistów, jak i hakerów. Dla tych, którzy szukają bardziej graficznego debugowania w systemie Linux, dostępne są alternatywy lub rozszerzenia, takie jak ddd i edb.
Poniższy 64-bitowy program asemblera wypisuje „Witaj, haxor!” do ekranu:
Pierwszym krokiem w asemblowaniu jest konwersja zestawu na kod obiektowy (przykład 32-bitowy):
Następnie wywołujesz linker, aby utworzyć plik wykonywalny:
W końcu uruchamiamy plik wykonywalny
Plik źródłowy asmeblerowy jest podzielony na następujące sekcje:
W asemblerze można zastosować kilka metod, aby osiągnąć ten sam cel. W szczególności istnieje wiele sposobów wskazania efektywnego adresu, którym można manipulować w pamięci. Opcje te nazywane są trybami adresowania i są podsumowane w tabeli. Pamiętaj, że rejestry zaczynające się od „e” mają 32 bity (4 bajty), a te z literą „r” mają 64 bity (8 bajtów).
Wywołania systemowe to mechanizm umożliwiający procesowi żądanie wykonania uprzywilejowanej operacji, gdy kontekst i wykonanie kodu zostaną przełączone z trybu użytkownika do trybu jądra. Starsza instrukcja x86 służąca do wywołania wywołania systemowego to int 0x80. Jest to uważane za przestarzałe, ale nadal jest obsługiwane w 32-bitowych systemach operacyjnych. Instrukcja sysenter jest jej następcą dla aplikacji 32-bitowych. W przypadku 64-bitowych systemów operacyjnych i aplikacji opartych na systemie Linux wymagana jest instrukcja syscall. Podczas pisania kodu powłoki i innych wyspecjalizowanych programów lub ładunków należy dobrze rozumieć różne metody wywoływania wywołań systemowych i ustawiania odpowiednich argumentów.
Polecenie le ładuje efektywny adres źródła do miejsca docelowego. Można to często zaobserwować podczas przekazywania argumentu miejsca docelowego do funkcji kopiującej ciąg znaków, jak na przykład w poniższym przykładzie demontażu gdb w składni AT&T, w którym zapisujemy adres bufora docelowego na górę stosu jako argument funkcji gets:
Instrukcja call przekierowuje wykonanie do innej funkcji. Adres pamięci wirtualnej po instrukcji wywołania jest najpierw odkładany na stos, pełniąc funkcję wskaźnika powrotu, a następnie następuje przekierowanie wykonania do wywoływanej funkcji. Polecenie ret jest używane na końcu procedury, aby powrócić do polecenia po wywołaniu.
Polecenia jne, je, jz, jnz i jmp rozgałęziają przepływ programu do innej lokalizacji w oparciu o wartość flagi „zero flag”. jne/jnz skacze, jeśli flaga zerowa jest równa 0; je/jz skacze, jeśli flaga zerowa jest równa 1; i jmp zawsze skacze.
