Dostęp do plików jest tak samo łatwy, jak reszta języka Python. Pliki można otwierać (do odczytu lub zapisu), zapisywać, czytać i zamykać. Przygotujmy przykład wykorzystujący kilka różnych omówionych tutaj typów danych, w tym pliki. W tym przykładzie założono, że zaczynamy od pliku o nazwie targets i przenosimy jego zawartość do poszczególnych plików docelowych luk w zabezpieczeniach. (Słyszymy, jak mówisz: „W końcu koniec przykładów Dilberta!”). Zwróć uwagę na wymagane wcięcia stosowane w blokach. W tym przykładzie używamy powłoki Pythona 3 do analizowania pliku i przenoszenia zawartości tego pliku do dwóch innych plików. W Kali używamy dwóch powłok, każda w tym samym katalogu. Komentarze rozpoczynające się od symbolu # znajdują się w kodzie. Oczywiście nie musisz ich wpisywać.
Ten przykład wprowadza kilka nowych koncepcji. Po pierwsze, teraz widzisz, jak łatwo jest używać plików; open() przyjmuje dwa argumenty: pierwszy to nazwa pliku, który chcesz przeczytać lub utworzyć, a drugi to typ dostępu. Możesz otworzyć plik do odczytu (r), zapisu (w) i dołączenia (a). Dodanie + po literze dodaje więcej uprawnień; na przykład r+ powoduje dostęp do pliku w trybie odczytu i zapisu. Dodanie b po pozwoleniu otwiera je w trybie binarnym. Po drugie, masz teraz przykład pętli for. Struktura pętli for jest następująca:
UWAGA: W Pythonie białe znaki mają znaczenie, a wcięcia służą do oznaczania bloków kodu. Większość programistów Pythona trzyma się wcięcia składającego się z czterech spacji. Wcięcie musi być spójne w całym bloku. Cofnięcie wcięcia o jeden poziom lub umieszczenie znaku powrotu karetki w pustej linii zamyka pętlę. Nie ma potrzeby stosowania nawiasów klamrowych w stylu C. Podobnie skonstruowane są instrukcje if i pętle while. Oto przykład:
