Najważniejsze rzeczy, które musisz dobrze zrozumieć, to różne typy obiektów, których Python może używać do przechowywania danych i sposób, w jaki manipuluje tymi danymi. Omówimy pięć największych typów danych: ciągi znaków, liczby, listy, słowniki i pliki. Następnie omówimy podstawową składnię i absolutne minimum, które musisz wiedzieć o Pythonie i sieci.
Pominiemy zwykłe diagramy architektury i gadkę o celach projektowych i powiemy Ci, abyś po prostu pobrał wersję Pythona dla swojego systemu operacyjnego ze strony www.python.org/download/, abyś mógł śledzić dalej. Alternatywnie, spróbuj po prostu uruchomić go, wpisując python w wierszu poleceń — jest on instalowany domyślnie w wielu dystrybucjach Linuksa oraz w systemie Mac OS X 10.3 i nowszych. Ponieważ język Python jest interpretowany (a nie kompilowany), możesz uzyskać natychmiastową informację zwrotną od Pythona, korzystając z jego interaktywnego monitu. Będziemy go używać na kilku następnych stronach, więc powinieneś już teraz uruchomić interaktywny monit, wpisując python.
Python to popularny interpretowany, obiektowy język programowania. Narzędzia hakerskie (i wiele innych aplikacji) korzystają z języka Python, ponieważ łatwo się go nauczyć i używać, jest dość potężny i ma przejrzystą składnię, która ułatwia czytanie. To wprowadzenie obejmuje jedynie absolutne minimum, które musisz zrozumieć. Prawie na pewno będziesz chciał dowiedzieć się więcej, dlatego możesz zapoznać się z jedną z wielu dobrych książek poświęconych Pythonowi lub obszerną dokumentacją na stronie www.python.org. Python 2.7 został wycofany 1 stycznia 2020 roku. Wielu praktyków nadal lubi wersję 2.7 i przez lata powtarzało, że jeśli chcesz nauczyć się języka Python, aby móc używać, modyfikować lub rozszerzać istniejące projekty Pythona, powinieneś najpierw nauczyć się Pythona 2.7 . Jednakże w tej chwili, jeśli Twoim celem jest rozpoczęcie pracy nad rozwojem nowego języka Python, powinieneś skupić się na Pythonie 3, ponieważ usuwa on wiele problemów w Pythonie 2.7. Nadal istnieje niezliczona ilość programów zależnych od Pythona 2.6 lub Pythona 2.7, więc bądź świadomy, jakiej wersji używasz.
Aby przeprowadzić dezasemblację za pomocą gdb, potrzebujesz dwóch następujących poleceń:
set disassembly-flavor <intel/att>
disassemble <function name>
Pierwsze polecenie przełącza pomiędzy formatem Intel (NASM) i AT&T. Domyślnie gdb używa formatu AT&T. Drugie polecenie deasembluje daną funkcję (w tym funkcję main, jeśli została podana). Na przykład, aby zdemontować funkcję o nazwie powitanie w obu formatach, wpisz:
Oto kilka częściej używanych poleceń:
info functions
disassemble /r <function name>
Polecenie info funkcje pokazuje wszystkie dynamicznie połączone funkcje, a także wszystkie funkcje wewnętrzne, chyba że program został usunięty. Użycie funkcji disassemble z opcją /r <nazwa funkcji> powoduje zrzucenie kodów operacji i operandów, a także instrukcji. Kody operacji to zasadniczo reprezentacje kodu maszynowego wstępnie zmontowanego kodu asemblera.
Często używane polecenia w gdb są wymienione i opisane w tabeli poniżej
Teraz wydajemy następujące polecenia. Pierwsze polecenie przekompiluje nasz program Meet z symbolami debugowania i innymi przydatnymi opcjami
Debugowanie
Aby zdebugować nasz przykładowy program, najpierw zainstaluj gdb w swojej instancji Kali:
Teraz wydajemy następujące polecenia. Pierwsze polecenie przekompiluje nasz program Meet z symbolami debugowania i innymi przydatnymi opcjami
Debugerem wybieranym do programowania w C w systemach Unix jest gdb. Zapewnia solidny interfejs wiersza poleceń, pozwalający na uruchomienie programu przy zachowaniu pełnej kontroli. Na przykład możesz ustawić punkty przerwania w wykonywaniu programu i monitorować zawartość pamięci lub rejestrów w dowolnym momencie. Z tego powodu debugery takie jak gdb są nieocenione zarówno dla programistów, jak i hakerów. Dla tych, którzy szukają bardziej graficznego debugowania w systemie Linux, dostępne są alternatywy lub rozszerzenia, takie jak ddd i edb.
Poniższy 64-bitowy program asemblera wypisuje „Witaj, haxor!” do ekranu:
Pierwszym krokiem w asemblowaniu jest konwersja zestawu na kod obiektowy (przykład 32-bitowy):
Następnie wywołujesz linker, aby utworzyć plik wykonywalny:
W końcu uruchamiamy plik wykonywalny
Plik źródłowy asmeblerowy jest podzielony na następujące sekcje:
W asemblerze można zastosować kilka metod, aby osiągnąć ten sam cel. W szczególności istnieje wiele sposobów wskazania efektywnego adresu, którym można manipulować w pamięci. Opcje te nazywane są trybami adresowania i są podsumowane w tabeli. Pamiętaj, że rejestry zaczynające się od „e” mają 32 bity (4 bajty), a te z literą „r” mają 64 bity (8 bajtów).
Wywołania systemowe to mechanizm umożliwiający procesowi żądanie wykonania uprzywilejowanej operacji, gdy kontekst i wykonanie kodu zostaną przełączone z trybu użytkownika do trybu jądra. Starsza instrukcja x86 służąca do wywołania wywołania systemowego to int 0x80. Jest to uważane za przestarzałe, ale nadal jest obsługiwane w 32-bitowych systemach operacyjnych. Instrukcja sysenter jest jej następcą dla aplikacji 32-bitowych. W przypadku 64-bitowych systemów operacyjnych i aplikacji opartych na systemie Linux wymagana jest instrukcja syscall. Podczas pisania kodu powłoki i innych wyspecjalizowanych programów lub ładunków należy dobrze rozumieć różne metody wywoływania wywołań systemowych i ustawiania odpowiednich argumentów.