Głównym celem narzędzia ltrace jest śledzenie wywołań bibliotek współdzielonych i ich odpowiedzi, ale można go również wykorzystać do śledzenia wywołań systemowych. Upewnij się, że masz zainstalowany pakiet ltrace za pomocą polecenia dpkg -l ltrace, ponieważ nie jest on domyślnie dostarczany z Kali. Użyj sudo apt install ltrace na wypadek, gdybyś musiał go zainstalować. Oto wynik działania ltrace ./hello:
UWAGA: Możesz użyć opcji -S, aby wyświetlić wywołania systemowe.
Narzędzie wiersza poleceń strace jest przydatne, gdy musimy śledzić wywołania i sygnały systemowe. Wykorzystuje wywołanie systemowe ptrace do sprawdzania programu docelowego i manipulowania nim, a poza tym, że pozwala nam lepiej zrozumieć zachowanie programu, może być również wykorzystywane do manipulowania zachowaniem wywołań systemowych w celu lepszego rozwiązywania problemów lub szybszego odtworzenia ataku w określonych warunkach sytuacjach (na przykład wprowadzenie błędu, wprowadzenie wartości zwracanej, wprowadzenie sygnału i wprowadzenie opóźnienia). Spójrzmy na kilka przykładów. Przede wszystkim upewnij się, że masz zainstalowany pakiet strace za pomocą polecenia dpkg -l strace, ponieważ domyślnie nie jest on dostarczany z Kali. Używaj sudo apt install strace, aby go zainstalować. Kiedy uruchomisz strace bez argumentów, wyświetli wszystkie wywołania systemowe i sygnały, tak jak poniżej:
Możemy użyć opcji -e trace=syscall, jeśli chcemy prześledzić/filtrować określone wywołanie systemowe, jak pokazano poniżej:
Jak zachowałby się program, gdyby funkcja zapisu nie została zaimplementowana?
Możemy również wstrzyknąć konkretną odpowiedź na błąd. Zamiast tego wstrzyknijmy błąd „EAGAIN (Zasób tymczasowo niedostępny)”:
Możliwe jest również użycie strace do wstrzykiwania opóźnień. Jest to bardzo pomocne w wielu przypadkach, ale dobrym przykładem jest sytuacja, w której musimy uczynić warunek wyścigu bardziej deterministycznym, pomagając zmniejszyć losowość wywłaszczania programu planującego. Wprowadźmy opóźnienie 1 sekundy przed wykonaniem funkcji odczytu (delay_enter) i opóźnienie 1 sekundę po wykonaniu funkcji zapisu (delay_exit). Domyślnie oczekiwana precyzja czasu to mikrosekundy:
Jeśli chcesz dowiedzieć się więcej o strace, Dmitry Levin ( przeprowadzi Cię przez listę zaawansowanych funkcji w swoim przemówieniu „Modern strace”.
Możemy używać objdump jako deasemblera wiersza poleceń, a także do uzyskiwania ważnych informacji o plikach wykonywalnych i obiektach. Zdobądźmy trochę informacji na temat pliku binarnego hello.
Uzyskiwanie tabeli globalnych przesunięć (GOT) i tabeli powiązań procedur (PLT)
Analizując pozbawiony plików binarnych, możesz użyć objdump, aby odwrócić adres pamięci interesującej funkcji. Za pomocą opcji -R możesz wyświetlić listę funkcji w GOT-u:
Teraz użyjmy objdump do zlokalizowania adresu, który zostanie wywołany w PLT, aby dostać się do funkcji puts():
Oto kilka punktów, na które warto zwrócić uwagę:
Teraz użyjemy opcji -j .text, aby znaleźć wywołanie puts w analizowanym programie:
Znajdowanie odniesień do ciągów stałych
W niektórych sytuacjach może być konieczne znalezienie odniesień do ciągów znaków w pozbawionych plików binarnych, aby przyspieszyć proces debugowania, lub znaleźć magiczne gadżety w obiekcie. Odniesienia do ciągów znaków możemy znaleźć w dwóch krokach. Pierwszym krokiem jest
gdzie -tx (-t oznacza podstawę, x oznacza wartość szesnastkową) wypisuje przesunięcie w pliku na początku każdego łańcucha. Drugi krok to
Narzędzie ldd wyświetla biblioteki współdzielone ładowane przez programy w czasie wykonywania. Biblioteki te mają przyrostek .so (obiekt współdzielony) i składają się z pojedynczych plików zawierających listę funkcji. Korzystanie z bibliotek współdzielonych ma wiele zalet, takich jak promowanie możliwości ponownego użycia kodu, pisanie mniejszych programów i ułatwianie konserwacji dużych aplikacji. Z punktu widzenia bezpieczeństwa ważne jest, aby wiedzieć, jakich bibliotek współdzielonych używa program i w jaki sposób są one ładowane. Jeśli programista nie będzie wystarczająco ostrożny, biblioteki współdzielone mogą zostać wykorzystane do uzyskania wykonania kodu lub pełnego naruszenia bezpieczeństwa systemu. Możliwości ataku obejmują znajdowanie słabych uprawnień do plików i używanie rpath do zastąpienia udostępnionej biblioteki złą, możliwość wycieku adresu załadowanej biblioteki, a nawet nadużywanie jej interesujących gadżetów w celu uzyskania kontroli przepływu wykonywania za pomocą kodu ROP/JOP- ponowne wykorzystanie technik ataku. Oto wynik po uruchomieniu ldd /bin/ls:
Niektóre z tych narzędzi mogą być Ci znane, ponieważ są przydatne nie tylko w dziedzinie tworzenia exploitów. Zaczniemy od tych bardziej popularnych (i oldschoolowych), ale pokazując nowsze narzędzia, w niektórych przypadkach pokażemy również, w jaki sposób można znaleźć te same informacje „ręcznie”.
Hello.c
Zacznijmy od podłączenia się do standardowej maszyny Kali. Otwórz swój ulubiony edytor tekstu i napisz następujący prosty program, który będzie używany jako laboratorium do testowania i zrozumienia różnych narzędzi:
Ten plik jest również dostarczany w folderze ~/GHHv6/ch03, po uprzednim sklonowaniu repozytorium Git Gray Hat Hacking 6th Edition. Teraz skompilujmy i wykonajmy plik binarny, aby upewnić się, że działa zgodnie z oczekiwaniami:
Wraz z ewolucją kontroli bezpieczeństwa Linuksa i technik omijania tych ograniczeń, obszary wykrywania luk w zabezpieczeniach, analizy awarii i opracowywania exploitów stają się coraz większym wyzwaniem. Zmusza to badaczy do poświęcania większej ilości czasu i wysiłku na znajdowanie i wykorzystywanie krytycznych luk w zabezpieczeniach. Dokonamy przeglądu różnych nowoczesnych narzędzi do tworzenia exploitów, które mogą pomóc uprościć proces gromadzenia informacji, analizy awarii, debugowania i opracowywania exploitów.
Przedstawiono wstępne koncepcje programowania i zagadnienia dotyczące bezpieczeństwa. Etyczny haker musi posiadać umiejętności programowania, aby tworzyć exploity i przeglądać kod źródłowy, a także musi rozumieć kod asemblera podczas odwracania szkodliwego oprogramowania lub znajdowania luk w zabezpieczeniach. Wreszcie, debugowanie jest umiejętnością niezbędną do analizy złośliwego oprogramowania w czasie wykonywania lub śledzenia wykonywania kodu powłoki w pamięci. Jedynym sposobem na naukę języka programowania lub inżynierii wstecznej jest praktyka, więc do dzieła!
Ostatnim tematem, który musimy poruszyć, jest obiekt gniazda w Pythonie. Aby zademonstrować gniazda w języku Python, zbudujmy prostego klienta, który łączy się ze zdalnym (lub lokalnym) hostem, a następnie wysyła polecenie „Powiedz coś:”. Aby przetestować ten kod, potrzebujemy „serwera”, który będzie nasłuchiwał połączenia tego klienta. Możemy symulować serwer, wiążąc słuchacza netcat z portem 4242 za pomocą następującej składni (musisz uruchomić nc w nowej powłoce):
Kod klienta (który powinien zostać uruchomiony w osobnej powłoce) wygląda następująco:
Należy pamiętać o zaimportowaniu biblioteki gniazd. Linia tworzenia gniazd również zawiera pewne opcje gniazd, o których należy pamiętać, ale reszta jest łatwa. Łączysz się z hostem i portem, wysyłasz, co chcesz, następnie używasz recv do przechowywania danych w obiekcie, a następnie zamykasz gniazdo. Kiedy wykonasz to w osobnej powłoce, wpisując python3 client.py, powinieneś zobaczyć „Powiedz coś:” na twoim odbiorniku netcat. Wszystko, co wpiszesz w odbiorniku, powinno zostać zwrócone klientowi. Aby uzyskać dodatkową zasługę, dowiedz się, jak symulować słuchacza netcat w Pythonie za pomocą instrukcji bind(), Listen() i Accept().
Dostęp do plików jest tak samo łatwy, jak reszta języka Python. Pliki można otwierać (do odczytu lub zapisu), zapisywać, czytać i zamykać. Przygotujmy przykład wykorzystujący kilka różnych omówionych tutaj typów danych, w tym pliki. W tym przykładzie założono, że zaczynamy od pliku o nazwie targets i przenosimy jego zawartość do poszczególnych plików docelowych luk w zabezpieczeniach. (Słyszymy, jak mówisz: „W końcu koniec przykładów Dilberta!”). Zwróć uwagę na wymagane wcięcia stosowane w blokach. W tym przykładzie używamy powłoki Pythona 3 do analizowania pliku i przenoszenia zawartości tego pliku do dwóch innych plików. W Kali używamy dwóch powłok, każda w tym samym katalogu. Komentarze rozpoczynające się od symbolu # znajdują się w kodzie. Oczywiście nie musisz ich wpisywać.
Ten przykład wprowadza kilka nowych koncepcji. Po pierwsze, teraz widzisz, jak łatwo jest używać plików; open() przyjmuje dwa argumenty: pierwszy to nazwa pliku, który chcesz przeczytać lub utworzyć, a drugi to typ dostępu. Możesz otworzyć plik do odczytu (r), zapisu (w) i dołączenia (a). Dodanie + po literze dodaje więcej uprawnień; na przykład r+ powoduje dostęp do pliku w trybie odczytu i zapisu. Dodanie b po pozwoleniu otwiera je w trybie binarnym. Po drugie, masz teraz przykład pętli for. Struktura pętli for jest następująca:
UWAGA: W Pythonie białe znaki mają znaczenie, a wcięcia służą do oznaczania bloków kodu. Większość programistów Pythona trzyma się wcięcia składającego się z czterech spacji. Wcięcie musi być spójne w całym bloku. Cofnięcie wcięcia o jeden poziom lub umieszczenie znaku powrotu karetki w pustej linii zamyka pętlę. Nie ma potrzeby stosowania nawiasów klamrowych w stylu C. Podobnie skonstruowane są instrukcje if i pętle while. Oto przykład:
Słowniki są podobne do list, z tą różnicą, że do obiektu przechowywanego w słowniku odwołuje się klucz, a nie indeks obiektu. Okazuje się, że jest to bardzo wygodny mechanizm przechowywania i odzyskiwania danych. Słownik tworzy się poprzez dodanie { i } wokół pary klucz-wartość, w następujący sposób:
W następnej sekcji będziemy również częściej korzystać ze słowników. Słowniki to świetny sposób na przechowywanie dowolnych wartości, które można powiązać z kluczem, gdzie klucz jest bardziej użytecznym sposobem pobrania wartości niż indeks listy.