Aby oprogramowanie wyższego poziomu działało na procesorze, system musi zostać zainicjowany. Oprogramowanie, które wykonuje początkową konfigurację procesora i wymaganych początkowych urządzeń peryferyjnych, nazywa się bootloaderem. Proces ten zazwyczaj wymaga wielu etapów, aby system był gotowy do uruchomienia oprogramowania wyższego poziomu. Uproszczony proces jest zazwyczaj opisany w następujący sposób:
- Mikroprocesor/mikrokontroler ładuje mały program z ustalonej lokalizacji urządzenia poza procesorem w oparciu o tryb rozruchu.
- Mały program inicjuje pamięć RAM i struktury wymagane do załadowania pozostałej części bootloadera w pamięci RAM (na przykład U-Boot).
- Bootloader inicjuje wszystkie urządzenia niezbędne do uruchomienia programu głównego lub systemu operacyjnego, ładuje program główny i przenosi wykonywanie do nowo załadowanego programu. W przypadku systemu Linux programem głównym byłoby jądro.
Jeśli używany jest U-Boot, ten bootloader mógł zostać skonfigurowany tak, aby umożliwić alternatywne sposoby ładowania programu głównego. Na przykład U-Boot może ładować się z karty SD, pamięci flash NAND lub NOR, USB, interfejsu szeregowego lub TFTP przez sieć, jeśli zainicjowano sieć. Oprócz ładowania programu głównego, może być używany do zastępowania programu głównego w urządzeniu pamięci trwałej. Ubiquiti ER-X, z naszego wcześniejszego przykładu użycia JTAGulatora, używa U-Boot . Oprócz ładowania jądra, umożliwia on odczytywanie i zapisywanie pamięci i pamięci masowej.
