Inter-Integrated-Circuit, wymawiane I-kwadrat-C i zapisywane jako I2C, to protokół komunikacji szeregowej z wieloma masterami, wieloma slave’ami i pakietami. Jest wolniejszy niż SPI, ale używa tylko dwóch pinów zamiast trzech, plus wybór układu dla każdego slave’a. Podobnie jak SPI, I2C jest używany na krótkich odległościach między układami scalonymi na płycie, ale może być używany w okablowaniu. W przeciwieństwie do SPI, I2C jest oficjalną specyfikacją. Chociaż obsługiwanych jest wiele masterów, nie mogą się one ze sobą komunikować i nie mogą jednocześnie korzystać z magistrali. Aby komunikować się z określonym urządzeniem, master używa pakietu adresowego, po którym następuje jeden lub więcej pakietów danych. Dwa piny są następujące:
- Zegar szeregowy SCL
- Dane szeregowe SDA
Z rysunku widać, że pin SDA jest dwukierunkowy i współdzielony przez wszystkie urządzenia. Ponadto pin SCL jest sterowany przez urządzenie nadrzędne, które uzyskało magistralę danych.
Podobnie jak SPI, I2C jest powszechnie używany do komunikacji z EEPROM lub NVRAM (nieulotna pamięć o dostępie swobodnym). Używając czegoś takiego jak Bus Pirate, możesz zrzucić zawartość do analizy offline lub zapisać nowe wartości.